Τι γράφει άραγε κάποιος όταν στερεύει η φαντασία του; Μέρες τώρα αναρωτιέμαι που είναι οι ιδέες που κάποτε ξεχείλιζαν... Δεν μπορώ να γράψω μία λέξη και μπορεί να κάνω και μήνα να γράψω κάτι καινούργιο. Θέλω να γράψω και βιβλίο τρομάρα μου!
Πως ξέρεις τελικά τι είναι για σένα. Δεν μιλάω για σχέσεις αλλά για το τι να κάνεις στη ζωή σου. Έχω μια φίλη που ήξερε τι ήθελε από τα δεκάξι μας. Είχε οργανώσει τη ζωή της και ενώ μπορεί ώρες ώρες να μην την πίστευα, τη βλέπω τώρα στα εικοσιδύο μας να εξελίσσεται σε ο,τι είχε σχεδιάσει και ακόμα παραπάνω. Μία άλλη φίλη μου δεν είχε ποτέ σχέδιο και πήγαινε με το κύμα. Ξεκινούσε και παρατούσε τα πάντα. Κανένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον αλλά πάντα μια γενική εικόνα του τι μπορεί να θέλει, αλλά ποτέ να μην φτάνει στον στόχο.
Τι να πω; Μπορεί να είμαι κάπου στο ενδιάμεσο. Καλά το τι ήθελα πριν τέσσερα χρόνια δεν πλησιάζει αυτά που θέλω τώρα, αλλά ποτέ δεν με άγχωνε το ''τι θα απογίνω στη ζωή μου'' όπως ακούω από πολλούς. Γενικά με το άγχος δεν είχα ποτέ υγιής σχέση. Σε θέματα ασήμαντα τρωγόμουν με τα ρούχα μου και στα σημαντικά απλά σφύριζα κλέφτικα και έλεγα κανείς δεν χάνεται. Τώρα που το σκέφτομαι με λίγο περισσότερο άγχος θα είχα περάσει με τη πρώτη τις Πανελλήνιες και μπορεί τώρα να είχα ξεμπερδεύσει. Από την άλλη είμαι τυχερή με τα άτομα που είναι τώρα στη ζωή μου άρα ίσως και καλύτερα .
OH! FUCK MY BRAIN ΣΉΜΕΡΑ..... Άμα ξεκινάμε έτσι τη μέρα μας καταστραφήκαμε. Summertime Sadness indeed Lana κορίτσι μου.
Πώπώ τελικά κλασσική γυναίκα είμαι. Μια σκέψη με αρχή - μέση - τέλος δεν μπορώ να έχω. Από αλλού ξεκίνησα αλλού έφτασα. Είναι και του Αγίου Πνεύματος και είναι όλα κλειστά και δεν μπορούμε και να σαβουριάσουμε πάλι. Τζίζες μα τι ζητήσαμε πια;
Πάμε και λίγο Johny Cash καλό σας μεσημέρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου