Τo Ταγκό των Χριστουγέννων...

Χθες πήγα να δω το «Ταγκό των Χριστουγέννων». Ήταν πραγματικά μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει . Η πλοκή εξελισσόταν γρήγορα και καθόλου κουραστικά και οι ηθοποιοί ήταν οι ιδανικοί για τους ρόλους τους. Πιστεύω ότι θα την είχα ευχαριστηθεί περισσότερο αν ήμουν μόνο εγώ μέσα στην αίθουσα.

Γιατί το λέω αυτό. Δεν σας έχει τύχει ποτέ να πηγαίνετε στον κινηματογράφο όλο ενθουσιασμό γατί περιμένατε τόσο καιρό για μια ταινία και ξαφνικά όλοι γύρω σας να κάνουν το οτιδήποτε άλλο από το να παρακολουθούν τη ταινία; Ε ναι λοιπόν η γκαντεμιά σε πετυχαίνει στις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Καταρχήν οι από δίπλα. Μια παρέα πέντε ατόμων, από παιδιά ηλικίας το πολύ δεκαεπτά χρόνων. Γέλαγαν με το παραμικρό και όχι η ταινία δεν είναι κωμωδία. Μιλούσαν, έπαιρναν τηλέφωνα, έβγαζαν φωτογραφίες και γελούσαν με σκηνές της ταινίας τελείως άκυρα. (το καλύτερο ήταν που στο τέλος που βγαίναμε σχολίαζαν κιόλας "Το κοπέλι ήταν του άλλου και…". Λες και είχαν καταλάβει τίποτα με όλη τη φασαρία που έκαναν.)

Ύστερα ήταν το ακόμα πιο τέλειο πάτωμα. Γενικά εγώ προσωπικά δεν σιχαίνομαι εύκολα, αλλά όταν κάποιος έχει κάνει εμετό πίσω σου δεν γίνεται να μην αηδιάσεις. Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας η μυρωδιά ήταν φρικτή αλλά εντάξει δεν μπορώ να πω, στην αρχή του δεύτερου μέρους μπήκε μέσα η καθαρίστρια και καθάριζε. Η κύρια πόρτα φυσικά έμεινε ανοιχτή με αποτέλεσμα να μπαίνει φώς, με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε καλά την οθόνη. Δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι όμως, τα σκουπίδια στο πάτωμα και τα καθίσματα τα βλέπαμε ξεκάθαρα.

Το ακόμα πιο καλό είναι όταν πηγαίνεις κινηματογράφο με φίλους ή οικογένεια. Είχα την αδερφή μου από δίπλα και όποτε έβγαινε ο ηθοποιός που της άρεσε σκούνταγε και έλεγε «Ο Αντίνοος, ο Αντίνοος». Έχω κάνει μελανιά στο αριστερό μου χέρι γιατί δυστυχώς ήταν και ο κύριος πρωταγωνιστής.

Εντάξει μην είμαι και τόσο άδικη είχε και τα καλά του. Ο κλιματισμός στις αίθουσες όλο και καλυτερεύει ( όχι και σε όλες τις αίθουσες βέβαια) και όσο για τα snacks η καλύτερη ποιότητα. Να μπορούσαμε να κλείσουμε και την αίθουσα για τον εαυτό μας και μόνο θα ήμουν απίστευτα χαρούμενη.