zzzBoom

Η HΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΣΑ ΚΑΝΕΝΑ

Έχω μια φίλη η οποία δουλεύει σε Ιντερνετ καφέ. Αυτή η φίλη λοιπόν θέλει παρέα στη βάρδιά της και καταλήγουμε ( συνήθως) ένα μάτσο άνθρωποι να  πίνουμε καφέ εκεί. Αν δούμε ζόρια βοηθάμε και λίγο αλλά κυρίως ρεμπελεύουμε. 

Όπως είναι γνωστό σε τέτοια μέρη κυκλοφορούν πιτσιρικάδες. Δεκαπεντάχρονα με το μαλλί έτοιμο να αγγίξει ταβάνι από το πολύ ζελέ που θεωρούν ότι η Σαββατιάτικη έξοδος ΠΡΕΠΕΙ να περιέχει WOW  και Fifa. Αυτό βασικά δεν θα το καταλάβω ποτέ. (Ναι θα μοιραστώ εμπειρίες από την εποχή μου τώρα). Θυμάμαι  εγώ στην ηλικία τους έξοδο έκανα σε μαγαζιά για ποτό. Και τι ποτά εεεεεε Gordon space και Breezer ( μιλάμε αλκοόλ όχι αστεία). Βάζαμε τα καλά μας τα κοριτσάκια κρατάγαμε το ποτό σαν το πιο ιερό λάβαρο και λέγαμε πως θα γίνει να μας προσέξει αυτός που μας άρεσε.  

Χθες λοιπόν σαν καλοί και συμπονετικοί άνθρωποι που είμαστε πήγαμε να κάνουμε παρέα στην άμοιρη φίλη μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε μεγαλώσει υπερβολικά πολύ. Είχε έρθει μια παρέα μέσα στην οποία υπήρχε και ένα ζευγαράκι. Έρωτας τρελός. Δεν την άφηνε από κοντά του. και να σου τα φιλιά και να σου οι αγκαλιές και να σου αυτός  να πίνει Coca- cola  από μια άλλη και να τον κοιτάει αυτή με βλέμμα ‘’Οκ θα τα πούμε μετά Τάκη και αυτή εγώ θα τη ξεμαλλιάσω’’.

Οι τραγικές φιγούρες της υπόθεσης βέβαια ήταν τα άλλα δύο κορίτσια της παρέας. Η μία με το κλασσικό ντύσιμο στράπλες, τζίν, ζώνη στρατιωτικού και γόβες η άλλη πιο απλή αλλά με το στήθος έξω. Τα χρυσά μου μια ζωγραφιά ήταν. Πάνω κάτω πάνω- κάτω μέσα στο μαγαζί να χαχανίζουν και τραβάνε τη προσοχή από τα άμοιρα αγόρια που έπαιζαν παιχνίδια. Είχαν και ένα ύφος είμαστε και πολύ cool που βγήκαμε με αγόρια στο Ιντερνετ καφέ και να οι αγκαλιές και να τα πικόνια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Πικόνια για όποιον δεν κατάλαβε είναι η φωτογραφία αλλά η κατηγορία δεκαπέντε χρονών σημαίνει ότι: όταν ανεβάζεις μια φωτογραφία στο Facebook  πρέπει να τη πασπαλίσεις με γκλίτερ και μετά να περιμένεις σχόλια του τύπου ‘’ Azapi m! Teleio to piconi :)  eicai theaaaaaaaa’’.   Αχ αυτή η νέα γενιά.

Η φίλη να τρέχει πάνω κάτω. Να τις μιλάνε εκατό άτομα ταυτόχρονα και μην προλαβαίνει να καθαρίζει υπολογιστές. Να έχει τα μικρά να φωνάζουν, να έχει εμάς να γελάμε με τα χάλια του μαγαζιού με την έννοια του κόσμου ώσπου δεν άντεξε. Έριξε μια φωνή όλο νεύρο. Εμείς την ακούσαμε και καλά για να τα ακούσουν και τα άλλα με κανένα αποτέλεσμα όμως.  Τα χε παίξει. Άρχισε να γελάει μόνη της και τότε συνειδητοποιώ ότι τελικά οι άνθρωποι που παίρνουν ένα όπλο και θερίζουν έχουν πολλούς λόγους για να το κάνουν. Γυάλισε και λίγο το μάτι της. Όλα καλά.

Το κερασάκι στη τούρτα ήρθε πιο μετά. Αφού μας αποχαιρέτησαν τα κορίτσια με νάζι και σκέρτσο ήρθε η άνοιξη, ήρθαν και τα καρναβάλια μην σα πω.

Ήρθε ένα παλικάρι με μια μπλε ηλεκτρίκ μπλούζα η οποία είχε πάνω μια τίγρη. Και οκ  αυτό δεν θα μας έκανε και τόσο εντύπωση αν δεν η τίγρης δεν ήταν καλυμμένη από τα αυτιά μέχρι τα μουστάκι με στρας και πούλιες. Εγώ στην αρχή δεν είχα δει τίποτα. Η φίλη μου η Κατερίνα όμως πάγωσε και ξεκίνησε να γελάει μόνη της και τότε γυρίσαμε και το είδαμε. Ε εντάξει τέτοιο γέλιο είχα να ρίξω πολύ καιρό. Είχαμε λιώσει στη κυριολεξία. 

Ο τίτλος πάει  στη φίλη μου την Ιωάννα που φέρθηκε σαν κυρία και δεν μας πήρε ομαδικά ο …….

Για αυτό χαίρομαι να πηγαίνω εκεί. Για ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί.

Ιωάννα για σένα κυρίως αμέσως μετά στη Ζωή και στη Κατερίνα. Άντε και του χρόνου να μαστε καλά.