Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

Στη γειτονία σας  γκρεμίστηκαν φούρνοι; Θέλετε να βρείτε για ποιο λόγο έγινε ο σεισμός στη Κρήτη και είχε τόσους μετασεισμούς;  Το σαββατοκύριακο που πέρασε σας φάνηκε παράξενο; Εγώ έχω την απάντηση. Βγήκε έξω η φίλη μου η Κατερίνα.

Μιλάμε για άτομο που είχε να δει τη πόλη αργά το βράδυ από πριν το καλοκαίρι. Καλά όταν μας ανακοίνωσε ότι θα βγει δεν το πιστεύαμε. Ζει σαν τους βρικόλακες αλλά αντίστροφα. Μόλις η ώρα πηγαίνει  δέκα το πολύ πίσω στο σπίτι. Με την μία. Αφού μια άλλη φίλη μας για ένα τέταρτο τουλάχιστον την ρωτούσε αν είναι όντως αυτή. Φαντάσου!

Κατεβαίνει που λέτε η κοπέλα να περάσει μια όμορφη βραδιά με φίλους… Ε εντάξει. Τα είδε όλα. Νομίζω θα ξανά βγει σε κάνα μήνα πάλι βράδυ. Και αν!

Είχε ξεσυνηθίσει τα γυμνασιόπαιδα και το πώς φέρονται. Από το ΑΤΜ μέχρι το μαγαζί που κάτσαμε κοίταζε τριγύρω σαν χαμένη. Της λέω φοβάσαι; Μου λέει φοβάμαι. Θέλω να  ξανά πάω σπίτι μου. Με έπιασε από το χέρι και συνέχιζε να κοιτάει τα παιδιά. Απίθανο τι μπορεί να κάνει μια πόλη γεμάτη γυμνασιόπαιδα σε μια φοιτήτρια. Πόνεσαν τα μάτια μας να βλέπουμε κορίτσια – παπαγάλους και wanna be κλαρινογαμπροί αγόρια.  Πολιτισμικό σοκ έπαθε το κορίτσι. Έπρεπε να πιούμε δύο κιλά κρασί για να την συνεφέρουμε.  Τραγικό…

Ύστερα πήγαμε σε ένα φεστιβάλ. Εκεί να δεις χαμός. Φτάσαμε στο τελευταίο τραγούδι ( καλά κρητικά ήταν δεν χάσαμε και τίποτα σημαντικό) και πήγαμε και αράξαμε κοντά στις ψησταριές. Πιωμένα  φοιτιτόπαιδα παντού να πίνουν για να τελειώσουν τα ποτά και να μην τους μείνουν και  να ψήνουν σουβλάκια και ψωμιά. Και κάπου εδώ αναφέρω ότι μας προσέφεραν μόνο ψωμιά. Ήταν και ένας φίλος μας ρε φίλε. Άχρηστοι! Πφφφφφ

Γέλαγε σε κάποια φάση μόνη της η Κατερίνα (την επόμενη μέρα μου εξήγησε ότι κυκλοφορούσε ένα παιδί με μαύρο πρόσωπο από την τσίκνα. Νταξ!) και λίγο πριν φύγουμε κάποιος έφερε μισό καρπούζι το γέμισε με ο,τι ποτό βρήκε και Φάντα. Πήρε όσα καλαμάκια χωρούσε το χέρι του και τα βαλε μέσα και ξεκίνησε γύρους για να το πιούμε. Παράλληλα ένας άλλος φώναζε ‘’Ε αν βάλανε και φάντα θα ναι πουτανιά.’’

Θέατρο του παραλόγου τουλάχιστον. Εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι ένας πήδηξε στους ώμους ενός άλλου χωρίς να πέσει κανένας. Εγώ παθαίνω κράμπα ξαπλωμένη στο κρεβάτι ξέρω γω. Shit!

Μετααααααα ήρθε το καλό. Πήγαμε βρήκαμε έναν φίλο για λίγο. Ήταν σε ένα μαγαζί με μια κοπέλα και τους φίλους της. Ο ένας χορευτής. Όλο το πακέτο hip- hop και καλά. Μεγάλα ρούχα και καπέλο. Μέσα στο μαγαζί. Μαύρο. Με καρφιά. Δηλαδή οκ βγες και με ταμπέλα που να λέει είμαι hipster και γουστάρω. Να σου πετάξουμε και εμείς ντομάτα ελεύθερα να μας φύγει από το σύστημα.  Και να πέφτει το μπτιτάκι. Και να πηγαίνει στη μέση του μαγαζιού και να κουνιέται σαν το κατσίκι. Και να σ νάζι και κακό. Και πάνω και κάτω. Και χέρι δεξιά και πάνω απ’το κεφάλι.  Σαν να βλέπαμε CD γυμναστικής  ήταν. Μόνο που κοιλιακούς κάναμε από το γέλιο.  Ε μετά είπαμε να αποχωρήσουμε. Πήγαμε σπίτι. Πιστεύω ήταν πολύ ευγνώμων για αυτό το κορίτσι μας.

Άντε ας της ευχηθούμε και του χρόνου που θα ξαναβγεί τα ίδια και καλύτερα!!!