ΕΝΩ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΜΠΩ

Περιοχή : Ιατρείο Γυναικολόγου.

Ώρα : Πέντε και μισή το απόγευμα.

Εγώ, η μαμά και καμιά πενταριά γυναίκες ακόμα. Οι δύο με τους συντρόφους τους και άλλες τρεις μόνες. Δώσαμε στοιχεία, καθίσαμε και ξεκίνησε η πλήξη και η αγωνία. Ωραίο το ταβάνι. Α βάψανε τους τοίχους και βάλανε και ένα νέο διακοσμητικό. Περιοδικά περιοδικά, απέναντι. Άστο. Ας δω τα άλμπουμ με τα μωρά. Πολύ ενδιαφέρον. Κάποια κλαίνε,  κάποια γελάνε, καλέ εδώ ένα κατουράει ‘’Μην γελάς και δείχνεις παιδάκι μου σε κοιτάνε’’ ακούω τη ντροπιασμένη μάνα να λέει. Ανεβάζω κεφάλι χαμογελάω και αφήνω σιγά – σιγά το άλμπουμ.

 Ξεκινάω τη πρακτική μου στο σφύριγμα. Κακή ιδέα. Οι μέλλουσες μητέρες με κοιτάνε σαν να είμαι σπίτι τους και να τραγουδάς όπερα πάνω από τη κούνια του μωρού. Το στόμα κλείνει αυτόματα και ξεκινάει η αναζήτηση  για τσίχλα. ‘’ Μαμά τσίχλα.’’ ‘’ Ναι δώσε.’’ ‘’ Εννοώ έχει;’’ ‘’Όχι’’. Μάλιστα!

Εκεί κάπου στην απέραντη βαρεμάρα είδα ότι μία κοπέλα κοίταζε επίμονα απέναντι της, δίπλα μου. Κοιτάζω όσο πιο διακριτικά γίνεται και συνειδητοποιώ ότι κοιτάει το ζευγάρι δίπλα μου. Αλλά γιατί; Και ξεκινάει η σύγκριση. Το ζευγάρι δίπλα μου είναι μες στα μέλια. Κάθεται εκείνη με τη κοιλιά έτοιμη να αγγίξει ταβάνι και εκείνος από δίπλα να της τρίβει τη κοιλιά. Και να σου τα φιλιά και τα γούτσου – γούτσου.

Τα μέλια μας πήρανε εκεί μέσα. Το απέναντι ζευγάρι καθόταν σχετικά σε απόσταση και ο άντρας έπαιζε με το κινητό του. Η κοπέλα κοίταζε μια ένα περιοδικό και μία το χέρι του απέναντι που έτριβε όλο χάρη τη κοιλιά. Συνειδητοποιεί ο άντρας της ότι η γυναίκα του τα έχει πάρει. Κλείνει το κινητό, τραβάει τη καρέκλα και κολλάει πάνω της. Αρχίζει και τις κάνει γλύκες και αυτή σε slow motion  γυρίζει το κεφάλι της προς το μέρος του, τον κοιτάει και τραβιέται. Με κοιτάει με ύφος που λέει Γυναίκες και ξανά ανοίγει το κινητό. 

 Ο άνθρωπος όπως και όλοι εκεί μέσα καταλάβαμε ότι στο σπίτι δεν θα περάσει καλά σήμερα.  

Ξαφνικά καταλαβαίνω ότι η μαμά μου είναι περίεργος ήσυχη. Στρίβω προς τη μεριά της και την βλέπω να έχει ψιλο ξαπλώσει στο καναπέ. ΄΄ Μαμά καλά είσαι; ΄΄ ΄΄ Πώς  να μαι καλά παιδάκι μου με τον παραδίπλα; Ίλιγγος μου έρχεται με το χέρι που πάει πέρα δώθε στη κοιλιά της άλλης. ΄΄ ΄΄ Καλέ τη  κοιλιά της εγκυμονούσας  γυναίκας του τρίβει ο άνθρωπος. Εσένα ο μπαμπάς δεν το κάνε; ΄΄  Ειρωνική γκριμάτσα του τύπου δεν είναι παιδί μου αυτό και τέλος η συζήτηση.

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Εγκυμονούσα μαμά καπνίζει ( έλεος ) και τριγύρω φυτά ( φίσκα στο ζουζούνι ). Κάθομαι σε καρέκλα και φαντάζομαι ότι είμαι σε τροπικό νησί. Η γυναίκα δεν υπάρχει και εγώ έχω αράξει σε μια σεζλόνγκ. Τριγύρω άνθρωποι νέοι.

 Όχι παιδιά, όχι μωρά σε θάλασσες και ακτές. Παλιοτυροβρωμίκουλοι. Και εκεί που την έχω καταβρεί ήρθε η σειρά μου. Φτουυυυυ.

Μπαίνω ξανά μέσα. Σκοντάφτω και κάνω λίγο θόρυβο ε με κοιτάνε όλοι. Κοιτάω και χαμογελάω. Τρέξιμο ως τη γιατρό και τα μάτια κάτω. Το τελευταίο κομμάτι παραλείπεται. Όταν φεύγαμε πάντως είχε έρθει και μια γυναίκα φουλ στο μακιγιάζ και χαμογελούσε σε έναν. Λίγο να καθόμασταν θα είχα να γράψω και άλλα.