Επεξεργάστηκες λίγο τα βιβλία που είχα στο τραπέζι και έκανες ένα σχόλιο ότι έχει αλλάξει το γούστο μου. Σε κοίταξα με ύφος δεν βαριέσαι έτσι είναι οι άνθρωποι.Εμένα άλλαξε το γούστο μου στα βιβλία εσύ άλλαξες ολόκληρος.
Σου έφερα καφέ χωρίς να μου ζητήσεις. Έτσι όπως τον έπινες παλιά .Όπως θυμόμουν. Μέχρι να φύγεις δεν τον άγγιξες. Έπρεπε να είχα ανοίξει τη ρετσίνα.
Έκαστες στο καναπέ και έβγαλες τσιγάρα. Μα καλά εσύ δεν έκανες βιομηχανικά. Αναπτήρας.Πάνε και τα σπίρτα δηλαδή.
Με ρώτησες τι κάνω και πώς περνάω τον τελευταίο χρόνο που έφυγες. Εσύ δεν είδες το ψεύτικο χαμόγελο΄Δεν κατάλαβες τα ψεύτικα λόγια. Τίποτα δεν κατάλαβες. Παλιά θα άρχιζα να σου λέω μαλακίες θα με κοίταζες και θα μου λεγες να σκάσω. Τώρα απλά είπες ένα αόριστο χαίρομαι για σένα μικρή. Χέσου που πετάς επίθετα που κάποτε με έκαναν να λιώνω.
Ήρθα λίγο πιο κοντά και σηκώθηκες. Μου γύρισες τη πλάτη και σχολίασες το πίνακα που είχα στο τοίχο. Εσύ μου τον είχες χαρίσει μετά από μια βόλτα μας στην Αθήνα. Γέλασες που τον είχα ακόμα και μου είπες δεν πάει με τον χώρο. Αναστέναξα και το άφησα να περάσει.
Όλη την ώρα το τηλέφωνο α χτυπάει και να γελάς. Ποιος σε κάνει να γελάς πλέον; και με τι; Δεν θα μάθω νομίζω.
Πήγα να κάνω κουβέντα για το παρελθόν και ενοχλήθηκες. Γιατί; Εμένα τα χρόνια εκείνα ήταν ότι πιο βαθύ έχω. Συναισθήματα και εμπειρίες. Βαθιά κλειδωμένα. Δεν το συνέχισα γιατί σε είδα να κοιτάζεις το ρολόι σου και δεν ήθελα να φύγεις.
Έκατσες στον υπολογιστή και έβαλες μουσική.Όχι! Όχι αυτό το τραγούδι. Επίτηδες το έκανες είμαι σίγουρη.
Ήθελες και έφυγες τότε μου λες και το ξέρω και μόνη μου. Σου πέρασε εύκολα. Φεύγοντας όμως πήρες ένα κομμάτι μου και ακόμα κενό είναι. Καλά κρυμμένο αλλά κενό.
Πάλι δεν θα πω αυτά που θέλω. Και δεν θα έχω άλλη ευκαιρία. Το βλέπω. όλα πάνω σου το φωνάζουν.
Εδώ όμως δεν είναι Σουηδία. Βαλκάνια. Ελλάδα.
Μου χρωστάς πολλά σου λέω εν τέλη και με κοιτάς σαν να σ ου είπα κάτι τραγικό. Ότι ήταν να δώσω τα έδωσα. Ούτε συγνώμη ούτε τίποτα και αν είναι να ξανά πούμε τα ίδια καλύτερα να φύγω.
Τελικά δεν άλλαξες τόσο. Στα δύσκολα είσαι ήδη παρελθόν.
Κάπου εκεί αρχίζω να φωνάζω. Υστερικά. Γαμώτο και είχα πει ποτέ ξανά. Πάλι τα ίδια.
Φύγε ναι!
Βάζεις μπουφάν και μαζεύεις κινητό και τσιγάρα. Σταματάω και σε κοιτάζω μια τελευταία φορά.
Ξεκρεμάω το πίνακα και στον δίνω. Καλά Χριστούγεννα σου λέω και ανοίγω τη πόρτα.
Δεν σε ξανά είδα από τότε. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον εγώ θα θυμάμαι τα πάντα, δεν θα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου τόση ιστορία. Και θα είμαι καλά με εμένα.
Επιτέλους ήρεμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου